Trauma.

Kurwa mać. Przeczytałam przed chwilą artykuł o facecie, który zaczął w Rybniku strzelać do rodziny. Przyczyny - alkohol i problemy finansowe. I natychmiast pojawił się lęk. Kurwa, kurwa mać!!! Jestem od dwóch lat rozwiedziona, i od dwóch lat miewam z byłym jedynie sporadyczne kontakty wzrokowe w sądzie. Ale po przeczytaniu artykułu nie mogłam zapanować nad wyobraźnią, i "co by było gdyby". Bo mój były mąż też straszył mnie pistoletem. To takie rozczarowanie, i ból, i gniew - kiedy myślisz, że masz coś już całkiem za sobą, a to cię nagle uderza, i to całkiem mocno.

Piszę!

Wczoraj przyszedł pomysł - znienacka kompletnie! Siedziałam i coś tam sobie myślałam o wstydzie, o nagości... I nagle mnie olśniło. Od wczoraj mam siedem stron notatek (po południu byłam w kinie, w mieście, więc ładnych parę godzin zmarnowałam lol), pomysł przeszedł łagodną metamorfozę, ale główny kierunek jest wciąż ten sam, a jak dziś bezwiednie napisałam "Prolog" i zaczęłam pisać szkic, to się zorientowałam, że jednak nie opowiadanie, a książka. Podjarana jestem, jakbym co najmniej nowego, superatrakcyjnego faceta poznała lol lol lol PMS mnie pewnie jeszcze dodatkowo podkręca, ale momentami mam tak, że wziąć plastikową torebkę i - "wdech-wydech", bo inaczej hiperwentylacji się nabawię... ;))) I nareszcie nie utożsamiam się z żadnym z bohaterów :))) Jezu, jakie to cudne uczucie - znów pisać!!!

Wolność.

Pisałam poprzednio, że kolejny ruch należy do Marka?

Nieprawda! :))

Kolejny ruch należy do mnie. Bo to moje życie.

Miałam cholerne problemy ze snem przez ostatnich kilka nocy - przewracanie się w łóżku do 2, 3, 4 nad ranem... I ciągłe rozmowy z Markiem w mojej głowie, mówienie mu rzeczy, które powinnam była powiedzieć już dawno. Moje rozżalenie nad jego niektórymi zachowaniami.

Dotychczasowa normalka.

Wczoraj zasnęłam w miarę normalnie, ale za to dziś rano obudziłam się po 5. I znów - rozmowa z Markiem w mojej głowie, żal... Zaczęłam płakać.

I nagle uświadomiłam sobie, że go już nie kocham.

Na początku poczucie straty było ogromne - zaczęłam ryczeć jeszcze bardziej.

A potem była ulga. Olbrzymie uczucie ulgi i wolności. Jakby nagle zrobiło się we mnie więcej miejsca na powietrze, którym oddycham.

A w tej chwili siedzę, i się zastanawiam, jak to jest możliwe, że kocha się kogoś tak bardzo przez 3 lata, a potem jednego dnia człowiek się budzi, i... nie kocha.

Chyba, że go nigdy nie kochałam. Ale nad tym muszę jeszcze pomyśleć - za świeże to wszystko dla mnie jeszcze, żeby to ogarnąć.

Na razie jedynie poczułam się tak cudownie wolna, że musiałam o tym napisać.